تأثیر ترکیب تمرین مقاومتی و ویبریشن کل بدن برتغییرات نسبت تستوسترون به کورتیزول آزاد و فعالیت آنزیم آلفا آمیلاز بزاقی

مقدمه و اهداف مطالعات متعددی پاسخ هورمونی به تمرینات مقاومتی و ویبریشن تمام بدن را به طور مجزا بررسی نموده اند. با اینحال اثر ترکیب این دو روش تمرین بر پاسخ بیومارکرها به ویژه بررسی تغییرات فعالیت آلفا آمیلاز بزاقی همزمان با اندازه گیری غلظت تستوسترون و کورتیزول آزاد کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها 30 فوتبالیست جوان به طور تصادفی به 3 گروه تمرین ویبریشن کل بدن(10 نفر)، تمرین مقاومتی(10 نفر) و ترکیب هر دو روش(10 نفر) تقسیم شدندو در 9 جلسه(3 هفته) تمرین شرکت نمودند. تمرین ویبریشن شامل 1 دقیقه فعالیت و 1 دقیقه استراحت(10 دقیقه) با فرکانس 50 هرتز، جابجایی از نوع عرضی به میزان 4 میلیمتر و در حالت ایستاده(semi-squat) انجام شد. تمرین مقاومتی بصورت سه دوره ده تایی با 70 درصد یک تکرار بیشینه و استراحت 2 دقیقه ای بین هر دوره اجرا شد.در گروه سوم ابتدا تمرین مقاومتی و به دنبال آن ویبریشن کل بدن انجام شد. نمونه های بزاق تام تحریک نشده پیش و پس از جلسات اول و آخر جمع آوری شدند. یافته ها  آزمون t زوجی نشان داد که غلظت کورتیزول و فعالیت آلفا آمیلاز بزاقی پس از اکثر جلسات افزایش معنادار داشته اند. تستوسترون پس از جلسه اول در همه گروه ها افـــزایش و در جلسه آخر کاهش معنادار نشان داد. آزمون هــای تحلیل واریانس نشان دادند که پس از جلسه اول غلظت کورتیــزول( 004/0=P، 72/6=27/2F) و تستوسترون(034/0=P، 84/3=27/2F) گروه ویبریشن با دو گروه دیگر تفاوت معنادار داشته است. نتیجه گیری نتایج این مطالعه بار دیگر تأکید می کند که ترشح هورمون ها در بدن نیاز به سطح بهینه ای از شدت و مدت تمرین دارند. همچنین آلفا آمیلاز به طور سریع به انواع استرس های فیزیولوژیک پاسخ می دهد. همچنین در شدت های زیر بیشینه احتمالاً تفاوتی در پاسخ هورمونی بین در روش های تمرین ویبریشن و قدرتی وجود ندارد.